రాజీనామా

"నీ పెర్ఫార్మన్స్ ఏమి బాగోలేదని టీం లీడ్ నుండి సీనియర్స్ వరకు అందరినుండి ఒకే ఫీడ్ బ్యాక్ వచ్చింది. ఎంతో క్లిష్టమైన కోడ్ ని కూడా  అరగంటలో రాసే వారికి సహితం నీవు రాసే నాలుగైదు లైన్స్ కోడ్ అర్థం చేసుకోడానికి వారాలు పడుతుందట. నువ్వు ఫిక్స్ చేసిన issues కంటే అవ్వి క్రియేట్ చేసే బగ్స్ బోలెడు అని వారంతా గొడవ చేస్తున్నారు. నీవు రాసే తోక్కోలో ప్రోగ్రామ్స్ ని డీబగ్ చేయడం కోసం మొన్నే నలుగురు కత్తి లాంటి ప్రొగ్రమ్మెర్స్ ని  అర్జెంటుగా రెక్రుట్ చేసుకోవాల్సి వచ్చింది. ఏదో నువ్వు మన కంపెనీకి అసెట్ అయ్యి కూర్చుంటావు అనుకుంటే దాని అసెట్స్ అన్నిటిని అమ్మేల చేస్తున్నావు అని సీనియర్ మేనేజ్మెంట్ నుండి సీరియస్ వార్నింగ్ కూడా వచ్చింది.

ఇప్పుడు పరిస్థితులు చాల దూరం వరకు వెళ్ళాయి. నా చేతుల్లో కూడా ఏమి లేదు. నేను ఇది వరకే నీకు చాల సార్లు 1-1 (వన్ ఆన్ వన్) లో కూడా దీని గురుంచి హెచ్చరించాను. కాని నువ్వు ఏనాడూ దాన్ని పట్టించుకున్న పాపాన పోలేదు. పెడచవిన పెట్టావు, ఇప్పుడు వాళ్ళు నీ ఉద్యోగానికే ఎసరు పెట్టారు. నీకు ఇంకో నెల టైం ఉంది, ఈ నెలలో నీవు తిమ్మిని బొమ్మి చేస్తావో బొమ్మిని బొబ్బట్టు చేస్తావో నాకు తెలియదు. ఏమి చేసైనా సరే వారందరూ నిన్ను శబ్బాష్ అనేలా చెయ్యాలి.  లేకుంటే మాత్రం నీ ఉద్యోగం ఉడడం కాయం" అని నాకు సీరియస్ గా వార్నింగ్ ఇచ్చిన మా మేనేజర్, నేలకేసి దీనంగా చూస్తున్న నా వైపు దిగులు, జాలితో పాటు ఒక చెంచ చిరాకు, పరాకు కలిపి మిక్సీలో వేసి మిక్స్ చేసినట్టుగా పెట్టాడు ఫేసు.

ఎప్పటి లాగే రొటీన్ కమర్షెల్ తెలుగు సినిమా లాగ ఉంటుందనుకున్న నా 1-1 కాస్త ఈసారి హాలీవుడ్ హారర్ సినిమాలా మారే సరికి తేరుకోడానికి కొంచెం సమయం పట్టింది. టేబుల్ మీదున్న బిశ్లేరి బాటిల్ మూత తీసి గడగడ మని అర నిమిషంలో ఒక లీటర్ నీళ్ళు తాగేసి జాలిగా చూస్తున్న మా మేనేజర్ ముందు ఖాళి బాటిల్  పెట్టబోతుండగా సరిగ్గా అదే సమయానికి "రింగ రింగా రింగ రింగా రింగ రింగా రే ... పాషు పాషు పరదేశి నేను ... ఫారెన్ నుండి వచ్చేసాను... హే రింగ రింగా రింగ రింగా రింగ రింగా రే" అని నా సెల్ మోగింది. జేబులో నుండి సెల్ తీసి హలో అన్నాను...
" అరై నేను రా కళ్యాణ్ ని, ఈ రోజే "మిర్చి" సినిమా రిలీజ్,  నువ్వు ఆఫీసు నుండి డైరెక్ట్ గా శ్రీనివాస్ థియేటర్కి వచ్చేయ్యి, తరువాత నైట్ వర్మ గాడి రూంలో పార్టీ, రేపు ఆ యెదవ బర్త్డే, మన వాళ్ళందరూ వస్తున్నారు"

"అరై ఈరోజు నాకు కుదరదురా ఆఫీసులో చాల పని ఉంది".

"ఏరా ఆ గుజరాతి పిల్లతో ఎక్కడికైనా వెళ్తున్నావా? నీకు అంత కంటే పెద్ద పని ఏమి ఉంటుందిరా "
"లేదురా.. నాకు సీరియస్ గానే వర్క్ ఉంది ఈరోజు, నీకు తర్వత చెప్తాలే ఫోన్ పెట్టాయి".
"అబ్బచా... జోకులు వేయకు, నీకు పని ఉందన్న మన్మోహన్ సింగకి టంగ్ ఉందన్న నేను అస్సలు నమ్మను ... కహానీలు కట్టేసి కరెక్ట్ టైంకి వచేసై"

నా వెదవ జీవితానికి ఈ పాడు రేపుట్షన్ ఒకటి అని మనసులో అనుకోని .. సర్లే వస్తాన్లె అన్నాను వాడితో.

"ఏమి పుచ్చుకుంటావు ఈరోజు నైట్ ..wine, whisky, vodka, beer ???"

మందు పేరు చెప్పగానే ముందు ఉన్నది మేనేజర్ అని కూడి మర్చిపోయాను ... "నాకు vat69 కానీ... Teachers అయిన పర్లేదు ... ఐస్ వాటర్ మస్ట్, అసలే ఈమద్య విస్కీ బాగా వేడి చేస్తుంది" అని నేను ఉత్సాహంగా అంటుండడం చూసి మా మేనేజర్ మొహంలో ఉన్న ఆ కాస్త జాలి, దయ, కరుణ  తొలగి కోపం, ద్వేషం, అసహనం ఆక్రమించాయి. ఎలాగైనా ఈ గండం నుండి ముందు గట్టేకలి అనుకోని, గొంతుని కొంచెం సవరించుకొని,

"ఆరిపోయిన కొవ్వొత్తిని వెలిగించడానికి ఒక్క అగ్గి పుల్ల చాలు, పారిపొయిన దొంగను పట్టుకోడానికి చిన్న వెలి ముద్ర చాలు! అలాగే, విరిగిపోయిన వీరి మనసుల్లో నాపై నమ్మకం కల్పించడానికి నాకి ఒక్క నెల చాలు ... చాలు ..... నేనేంటో ఈ ప్రపంచానికి తెలియ చేయడానికి నాకు లభించిన అవకాశంగ దీనిని భావించి, ఈ అవమానలనే నా విజయానికి సోపానాలుగా మలచుకోకపోతే నా పేరు ... వద్దులే....(గతంలో ఇలాంటి ఛాలెంజ్ లు బోలెడు చేసి బౌల్డ్ అవ్వడం గుర్తొచ్చి)... ఈ సారి నా కంపెనీ పేరు మార్చుకుంటాను, అంటే నెల తిరిగే లోపే ఈ కంపెనీ నుండి నా అంతట నేనే కచ్చితంగా తప్పుకుంటానని" మా మేనేజర్ కి మాట ఇచ్చి వచ్చేసాను.

ఆవేశంలో మాటివ్వడం అంటే మందు కొట్టాక మజ్జిగ తాగడం లాంటిదే. కిక్కు ఉన్నంత సేపే కసి ఉంటుంది.  ఇది తెలిసేలోపే నెల గడిచింది .. నాకిచ్చిన గడువు ముగిసింది... మళ్లీ 1-1 స్కేడులైంది...మా మేనేజర్ ప్రసంగం మొదలైంది...

"చూడు MR. రెడ్డి, మన కంపెనీ లో పని చేయాలంటే చేసే పనిని ప్రేమించ గలగాలి, పని కోసం ఆహర్నిశలు శ్రమించాలి. ఒక్క సారి అలా cubicles వైపు చూడు, చేస్తున్న వృత్తినే మతంలా స్వీకరించి, పనినే దైవంగా బావించి,  జీవితంలో పైకి ఎదగాలనే వాళ్ళ ఆరాటం చూస్తుంటే ఎంత ముచ్చటేస్తుందో.  నీలో ఆ కసి, తపన ఏ మాత్రం కనిపించట్లేదు. చేస్తున్న పని పట్ల శ్రద్ద లేదు, కెరీర్ లో ఎదగాలనే ఉత్సాహం లేదు. నెల గడువిస్తే, నీ టాలెంట్ ఏంటో నిరూపిస్తావ్ అనుకుంటే,  systems అన్నిటిని క్రాష్ చేసి కూర్చున్నావ్. ఇక్కడ చేసే పని పైన నీకు అస్సలు ఆసక్తి లేదు, నీ వల్ల అవ్వదు, ఈ కంపెనీ  నీకు సరైంది కాదు. 

నీకు నచ్చిన పని ఏంటో ఇక నీవే నిర్ణయించుకో, కాని ఒక్కటి మాత్రం గుర్తుంచుకో,  ఈ కార్పొరేట్ వ్యవస్థ పద్మ వ్యూహం లాంటిది, ఇక్కడ బ్రతకడం అంటే గెలవడమే. గెలపుపై ఆశ లేనివాడు ఆట అడడానికే అనర్హుడు. నీకు ఇంకో నెల టైం... " అని ఏదో చెప్పబోతున్న మా మేనేజర్ తో

"ఈ ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేస్తున్నాను" అని నేను ఆవేశంగా చెప్పేసరకి, చెప్తున్న విషయాన్నీ ప్రక్కన్న పెట్టేసి ఒక్క నిమిషం మౌనంగా  నా వైపు అదే పనిగా రెప్ప ఆర్పకుండా చూసాడు. ఇన్ని రోజులుగా తను నా పై చూపిన అభిమానానికి, ఉంచిన నమ్మకానికి థాంక్స్ చెప్పుదాం అనుకునే లోపే...

ఎన్నో రోజులుగా ఎదురు చూస్తున్న శుభా వార్త నా నోటి వెంట వచ్చేసరికి పట్టలేని సంతోషం తన కళ్లలో నీరుగా మారి ముత్యాల్లా  ఒక్కొకటిగా రాలి పడుతున్నాయి. నేను వెళ్ళిపోతున్నా అన్న చిన్న మాట తనకు కలిగించిన ఆనందం చూసి నాకే ఆశ్చర్యం వేసింది. కళ్లు తుడుచుకుంటూ, వెంటనే వాళ్ళ ఇంటికి ఫోన్ చేసి ఆ రోజు నుండి వారం రోజుల వరకు వాళ్ల ఇంట్లో సంబరాలు అంబరాన్ని అంటాలని, వాళ్ల వీధిలో వారందరికీ స్వీట్లు, బట్టలు, వీలైతే ఒక్కొక్కరికి తులం బంగారం కూడా పంచి పెట్టాలని చెప్పి, ఫోన్ పెట్టేసి, ఎగిరి గంతేసి బయటకి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి ప్రతి సంవత్సరం ఆ రోజు కంపెనీకి సెలెవు ప్రకటించాలని HR వాళ్లని డిమాండ్ చేయడం ప్రారంబించాడు.

ఇది జరిగిన నిమిషానికి, నేను మెల్లగా తన కేబిన్ నుండి ఒక్కో అడుగు వేస్తూ బయటకు వచ్చేసి, తన  ఆనందానికి ఆశ్చర్యపడాలో నాకు జరిగిన  అవమానానికి ఇబ్బంది పడాలో అర్థం కాక నా సీట్ లో స్లో గ సెటిల్ అయ్యను. నా టీంమేట్ సురేష్ కి సందేహం కలిగి నా డెస్క్ దెగ్గరికి వచ్చాడు.

"ఏమైంది? మన మేనేజర్ ఎందుకు అంత సంతోషంగా ఉన్నాడు? ప్రమోషన్ ఏమైనా వచ్చిందా? లేకుంటే కొంప తీసి నువ్వే డెడ్ లైన్ లోపు ప్రాజెక్ట్ ఏదైనా సబ్మిట్ చేసావా?" అని నన్ను అడిగాడు. తడుముకోకుండా నేను రాజీనామా చేసానని, దానితో తన పిచ్చి పీక్స్ కి వెళ్ళింది అని చెప్పాను.
"ఏ? ఎందుకు రిసైన్ చేసావ్, నీకేమైనా మతి పోయిందా? ఇంత మంచి కంపెనీలో ఉద్యోగం రావటమే ఒక్క గొప్ప వరం. అలాంటిది ఉద్యోగం వదులుకొని ఏం సాధిద్దాం అని" ఆవేశంగా అడిగాడు.
"సాధించడం కోసం నేను రిసైన్ చేయలేదు, పోగొట్టుకోవడం ఇష్టం లేకే రాజీనామా చేశాను".
"ఏం కోల్పోయే వాడివి వోయ్. మహా అయితే ఇంత సమయం, కొంత సరదా.... అంతేగా"

"జీవితంలో రాజిపడాలె కాని జీవితాంతం రాజీపడడం నాకు ఇష్టం లేదు"
"కష్ట పడి పని చేయడం రాజీపడడం ఎలా అవుతుంది? అందరు ఇక్కడ ఎంత చక్కగా వర్క్ చేస్తున్నారో చూడు". 

"ఒక్కసారి, ఆ సిస్టంలో మునుగిపోయి ఈ ప్రపంచాన్ని మర్చిపోయి పని చేస్తున్న ఆశిష్ గాడి వైపు చూడు. సంవత్సరంలో ప్రమోషన్ కొట్టేసి US చేక్కేయాలని రెండు రోజుల నుండి పళ్ళు తోమకుండా, స్నానం కూడా చేయకుండా గొడ్డులా  ఎలా కష్ట పడుతున్నాడో చూడు. ఎనాడైన చిరు నవ్వుతో ఎవరినైనా పలకరించాడా? పని గురించి, ప్రమోషన్ గురించి తప్పితే పట్టు మని పది నిమిషాలైన మనతో ఎప్పుడైనా ఆత్మీయంగా మాట్లాడాడా, కబుర్లు చెప్పాడా, ఫ్రెండ్స్ తో ఏనాడైనా దమ్ము కొట్టాడా, పోనీ మందు కొట్టాడా.... ఏ అమ్మాయికైనా ముద్దు పెట్టాడా... ప్చ్ ఇది కొంచెం ఓవర్ అయింది అనుకో... వెదవ, కనీసం సైట్ అయిన కొట్టడా? ఒక ఆటా లేదు  పాటా లేదు.  ఛీ .. దీనమ్మ...యెదవ జీవితం. ఫీల్ అవ్వకు flow లో అక్కడక్కడ బూతులు దొర్లుతున్నాయి. నువ్వు లైట్ తీసుకో ".  నా వాయిస్ రైజ్ అయినప్పుడల్లా గొంతున గుటకేసి సురేష్ నేను చెప్పేది శ్రద్దగా వింటున్నాడు.

"ఇవ్వన్ని వదిలై, కనీసం చేస్తున్న పనినైనా వాడు ప్రేమిస్తున్నాడా అంటే  ...  అదీ లేదు !! ... ఎందుకంటే ప్రేమించే చోట స్వేచ్చ ఉంటుంది, స్వేఛ్చ వల్లే జ్ఞానము వికసిస్తుంది, అదే మనల్ని ముందుకు నడిపిస్తుంది, అంతే కాని ఇలా పేచెక్ ల కోసం  ఆరాటాలు ప్రమోషన్ ల కోసం పోరాటాలు పని చేయడానికి ప్రేరేపణలు అవ్వవు. ఇష్టపడి చేసే పనిలో ఆనందనికే కాని అబద్రతాభావనికి ఆస్కారమే లేదు. ఆలోచించు! ... కష్ట పడి పని చేయడమే గొప్ప అయితే, గొడ్లు మన కంటే వంద రేట్లు ఎక్కువకగా కష్ట పడతాయి.  కాని ఏమి ప్రయోజనం? అవ్వి అలా గొడ్ల లాగానే మిగిలిపోతాయి, గొప్పవి ఎన్నటికి అవ్వవు. ప్రకృతి ఎప్పుడూ పనికంత ప్రాదాన్యత ఇవ్వలేదు. కేవెలం కొందరు స్వార్థపరులు, దొరలు, వారి స్వార్థ ప్రయోజనాల కోసం, పనిని దైవంగా చిత్రీకరించి, మనలాంటివాళ్ళ కష్టాన్ని కరెన్సీ నోట్లలా మలుచుకుంటున్నారు. ఇలా మనలాంటి బానిసలు ఉన్నంత కాలం అలాంటి బాస్ లు పుడుతూనే ఉంటారు".

"పని చేయడం ఇష్టం లేకో, చేతకాకో ఇవ్వన్ని చెప్తున్నావ్. నువ్వు ఎన్నైనా లాజిక్లు చెప్పు! కమిట్మెంట్, హార్డ్ వర్క్ కి మించిన సక్సెస్స్ ఫుల్ సూత్రం ఈ 21 శతాబ్దంలో యేది లేదు".

"నిజమే, కానీ కమిట్మెంట్ కూడా ఆయింట్మెంట్ లాంటిది. అనవసరంగా వాడితే అది అరగడమే తప్ప మనకు ఒరిగేది ఏం ఉండదు. తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో, అవసరమైన చోట పూస్తే అది పనిచేస్తుంది, మనకు మేలు చేస్తుంది" అని నేను చెప్పడం అవ్వక్కముందే  నా inbox లోనికి మెసేజ్ రావడం, అది చూసి నేను వెంటనే 

"హే వైట ఎ సెకండ్, నాకు ఇప్పుడే మెసేజ్  వచ్చింది, నాకు ఇంకో కంపెనీ లో ఆఫర్ వచ్చింది". 
"కంగ్రాట్స్ బాస్!! ఏం కంపెనీ అది ? ఆఫర్ ఎంత ఇస్తున్నారు?".

"శతకోటి కంపెన్నిల్లో  అది ఒక బోరింగ్ కంపెనీ. ఆఫర్ మాత్రం ఇంటరెస్టింగా ఇక్కడికంటే డబల్ ఇస్తున్నారు!"

"అవునా ?? గ్రేట్ !! అయినా ఇంత ఫిలాసఫీ మాట్లాడినోడివి ఇప్పుడు మాత్రం ఏం మొహం పెట్టుకొని జాయిన్ అవుతావులే" అని చిన్నగా నవ్వాడు. 

"చూడు అప్ప సిన్నప్ప, నువ్వు అలా ఫిక్స్ అయిపోమాకు! గీతలో కృష్ణుడు ఎం చెప్పాడో తెలుసా? కర్మయందే మనకు అధికారం కలదు కాని కర్మఫలమునందు కాదని".
"అంటే ??"

"నీకు అర్థం  అయ్యే బాషలో చెప్తా చూడు - లైన్ వేసిన పోరి పడలేదు అని రొజూ యేడుస్తూ కూర్చోం కదా. ఇంకో పోరికి బీట్ వేస్తాం. వర్కవుట్ అవుతుందో లేదో వేచి చూస్తాం. లైన్ వేయడం మాత్రమే మన కర్తవ్యం, పడడం పడకపోవడం, దాని అదృష్టం!" అని నేను అంటుండడం పూర్తయిందో లేదో ... "రాలిపోయే పువ్వా నీకు రాగాలెందుకే...తోటమాలి నీ తోడులేడులే.. వాలిపోయే పోద్దా నీకు వర్ణలేందుకే ........ " అని ఎవడో పాట ప్లే చేయడం ప్రారంభించాడు.

తెలిసి చేసాడో తెలియక చేసాడో తెలియకున్న situation కి apt గా ఉండడం వల్లనా నాకు వాడి టైమింగ్ పై డౌట్ వచ్చింది.

సురేష్ కి మాత్రం నవ్వొచింది.

నేను, ఒజోమెన్ , ఓ అమ్మాయి

"మా కంపెనీలో చేరినందుకు మీ అందరికి ధన్యవాదములు. ఈ రోజుతో మీ జీవితం ధన్యం  అయిపొయింది, ఎందరో మేధావులు సాధించాలి  అనుకున్నా వీలుకాని ఉద్యోగం మిమ్మల్ని వరించింది. మీరు మా కంపెనీలో పని చేసే వర్కర్లు ఎంత మాత్రమూ కాదు, మీరు  మా కంపెనీ లీడర్లు, దీని భవితను నిర్దేశించే మార్గ దర్శకులు. మీ అందరికి 'ఒజోమెన్' కంపెనీ తరపున సాదరంగా ఆహ్వానం తెలుపుతున్నాను. ఈ రోజు ఎవరింటికి వాళ్ళు వెళ్ళండి, అలాగే రేపటి నుండి ఎవరి ఆఫీసులకు వాళ్లు  వెళ్ళండి. లేవండి, లేచి బయలుదేరండి. బాబు నీ  పక్కనున్న ఆ బాబును (అంటే నన్ను) ఇంటికి వెళ్లి నిద్రపోమ్మను" ...అని నా పక్కనున్న వాడితో చెప్పింది న్యూ joineesకి  ఇండక్షన్ ఆర్గనైజ్ చేసిన HR.

వాడు నన్ను లేపి కాబ్ సర్వీస్ రిజిస్టర్ చేసుకోడానికి పట్టుకెళ్ళాడు. నాకు కాబ్ ఉదయం 7:00 కావాలని చెప్తే, అక్కడున్న ఆపరేటర్  అలాగే ఎంటర్ చేసాడు. ముందు పని చేసిన కంపెనీ లో ఏనాడూ కనీసం 11 గంటల లోపు కూడా ఆఫీస్ కి వెళ్ళిన పాపాన పోలేదు. మా మేనేజర్ నా కాలర్ నుండి స్లిప్పర్స్ వరకు అన్ని పట్టుకొని బెదిరించి బ్రతిమిలాడినా నేను ఆ పాపం చేయలేదు. కానీ ఎందుకో సందర్భం వస్తే చాలు నన్ను నేను మార్చు కోవాలని, మెరుగవ్వాలని, అయ్యి ఈ దేశాన్ని బాగుచేయాలని, దేశ ప్రగతికి పునాదినై అనాధలందరినీ ఆదుకోవాలనీ, ఏవేవో కలలు కంటాను!

మర్నాడు ఉదయం నేను గాఢ నిద్రలో ఉండగా నా సెల్ మోగింది. లిఫ్ట్ చేసి హలో అన్నాను .."సర్, ఒజోమెన్ కాబ్ డ్రైవర్ని కాల్ చేస్తున్నాను, కాబ్ రెడీ ..2 మినిట్స్ లో వచ్చేయండి సర్" అని వాడి సెల్ నీ, నా  నిద్రనీ కట్ చేసాడు.  అంతే, నా మధుర స్వప్నం నుండి ఒక్కసారి ఈ ముదురు ప్రపంచంలోనికి పడ్డాను, నిద్ర నుండి తెరుకుని గబా గబా బ్రష్ చేసి, స్నానం చేసినట్టు చేసి, హడావిడిగా చెప్పులు వేసుకొని బయటికి నడవడం మొదలు పెట్టాను. ఇదంతా గమనిస్తున్న నా రూమ్ మేట్ వాసు గుమ్మానికి అడ్డంగా నిల్చున్నాడు. నన్ను అలానే వెళ్ళవద్దు అని హెచ్చరించాడు. "ఎందుకు??.."  అని అసహనంగా అడిగాను. వాడు నా నిక్కరుని చూపించి నన్ను స్పృహ  లోనికి తెప్పించి  నా  చేత దానిపై ప్యాంటు వేయించి పంపించాడు.

"ఈ కాబ్ డ్రైవర్లు ఇంకా ముందే నిద్ర లేచి ఉంటారు కదా ! మరి వీళ్ళు  ప్యాంటు వేసుకోవడం ఎప్పుడూ మరిచిపోరా?" అని నాలో నేను ధర్మ సందేహం వెలిబుచ్చుతూ నిదానంగా మెట్లు  దిగేసి మా ఇంటి గేటు దాటుతూ ఉన్నానో  లేదో ... నన్ను చూసి అప్పుడే ఉదయిస్తున్న సూర్యుడు ఒక్కసారిగా కిందికి పరిగెత్తడం ప్రారంభించాడు. అప్పటివరకు చక్కగా ఆటలు  ఆడుకుంటున్న  పిల్లలందరూ ఏడుస్తూ వాళ్ళ ఇంటి వైపుకు పరిగెత్తసాగారు.  పారిపోవడం చేత కాని చెట్లన్నీ విరిగిపోదామా అన్నట్టుగా ఊగా సాగాయి. వీధిలో గట్టిగా  మొరుగుతున్న కుక్కలన్నీ  ఒక్క మాటున తోక ముడిచి భయంతో దగ్గరకు బిగుసుకు పోయాయి. మా కాలనీ వాళ్ళంతా బెంగుళూరులో సునామి వస్తుందేమో అన్న భయంతో  ఇంటి మేడలపై  ఎక్కి దేవుణ్ణి  ప్రార్థించడం ప్రారంభించారు. ఇంకోవైపు  ముదుసళ్ళు ఈరోజే ఈ నరకం నుండి తమకు విముక్తి అని ఆనందంగా నవ్వడం మొదలు పెట్టారు.  "ఆవును మరి!! ఈ లోకంలో ఎప్పుడూ ఊహించని హఠాత్ పరిణామం ఎదురైతే తట్టుకునే ధైర్యం ఎంత మందికి ఉంటుంది?" అని నాలో నేను నవ్వుకొని కాబ్ వైపు అడుగులు వేయడం ఆరంభించాను.

నేను ఊహించనంత వింతగా ఏమి లేదు ఉదయం 7:00 గంటలకి !!!. మాములుగానే అనిపించింది నాకు. కొంచెం చీకటిగా  ఉంది కాకపోతే. అంతే పెద్ద తేడా ఏమి లేదు. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు దైవ దర్శనం కోసం తిరుపతికి వెళ్ళినప్పుడో, అప్పుడెప్పుడో  జబ్బు చేసి మా నానమ్మ చనిపోయినప్పుడో తప్ప ఉదయాన్నే లేచే అవసరం  నాకు పెద్దగా ఎప్పుడూ రాలేదు.
నేను రావడం చూసి, కాబ్ డోర్ తీస్తూ డ్రైవర్ వెటకారంగా "సర్! మీ వాచ్ ని మార్చేయండి సర్! అది 10 నిమిషాలని కూడా 2 నిమిషాలుగా చుపిస్తునట్టు ఉంది. ఇలా అయితే రోజూ కష్టం" అని నాతో వాడి  ఆక్రోశాన్ని చెప్పకనే చెప్పాడు. కాబ్ లో వాళ్ళంతా నాకు ఏదైనా ఇంకా  పెద్ద పనిష్మెంట్ ఇవ్వాలి అన్నట్టు వాడి వైపు చూడ సాగారు. నేను చిన్నగా ఒక నవ్వు వాళ్ళ మోహన పడేసి కాబ్ ఎక్కేసి నిద్రలోకి జారుకున్నాను.

నేను లేచేసరికే కాబ్ కాస్తా పాకిస్తాన్ మీదుగా ఆఫ్గనిస్తాన్ వెళ్ళుతునట్టు నాకు అన్పించింది. వెంటనే ఏ ఆఫీస్ కి వెళ్తున్నావని అడిగాను ..ఒక్కడు wtc ని చాలా నింపాదిగా  నెమ్మదిగా  చెప్పాడు. నేను వెళ్ళాల్సింది safina  టవర్స్  అని కంగారుగా చెప్పెసరికే, నిద్రలో ఉన్నవాలంత ఒక్కసారిగా ప్రళయం వస్తే లేచినట్టుగా లేచి నా వైపు చిరాకుగా, కరుకగా, కరుస్తాం  అన్నట్టు చూసారు.  ముందు రోజు  నేను క్యాబ్ టైమింగ్ చెప్పి ఏ ఆఫీసో  చెప్పనందు వాళ్ళ ఆ ఆపరేటర్ వాడి స్వంత తెలివి తేటల్ని నా తెలివి తక్కువ తనాన్ని  బాగా వాడుకున్నాడు. నేను వాళ్ళకి సారీ చెపి ఆటో వేసుకొని ఆఫీస్ కి వెళ్లి అక్కడ నా  క్యాబ్ అడ్రెస్స్ మర్పించాను.  మరుసటి రోజు నేను అనుకున్న విధంగానే మా ఆఫీసు క్యాబ్  వచ్చింది.

అలా ఒక రెండు రోజులు క్యాబ్ రావడం నేను ఆఫీసు వెళ్ళడం సహజంగా జరిగి పోయింది.  పైగా ఈ ఆఫీసు క్యాబ్లు రోజు మారుతూ ఉంటాయి. ఈ రోజు వచ్చింది రేపు రాదు.  మూడో రోజు కూడా క్యాబ్ వచ్చింది, కాని ఈసారి దాని వెంట  ఒక అధ్బుతాన్ని వెంట తెచ్చింది. ఆ అద్బుతం పేరు "మానస". అందానికి బ్రాండ్ అంబాసడర్ లాగ ఉంది తను.
ముందు సీటు కాలిగా ఉందని చూసి వెనెక  సీట్లో తన పక్కన కూర్చున్నాను . "అద్బుతం జరిగే ముందు ఎవరూ గుర్తించరు, జరిగాక గుర్తించాల్సిన అవసరం లేదు" అని కిట్టి గాడు  దూకుడు సినిమా 100 రోజుల ఫంక్షన్ లో చెప్తే ఏమో అనుకున్నా, కాని ఇప్పుడు అది నిజం అనిపిస్తోంది. లేకపోతే ఎడారి లాంటి నా బ్రతుకులోనికి సోనాలి బింద్రే లాంటి ఈ  అమ్మాయి రావడం ఏంటి? రోజు తన పక్కన కూర్చొని ప్రయాణం చేయాల్సిన అవకాశం రావడం ఏంటి? ఏంటో ఈ ప్రపంచం, ఇదో పెద్ద మాయ. ఊహించనివి ఊపిరి పోసుకుంటాయి, ఊహకు అందేవి చటుకున్న మాయం అవుతాయి!!

తన పక్కన కూర్చొని బ్యాగ్ సద్దుకుంటున్న నా వైపు చూసి ఒక చిన్న చిరునవ్వును పలకరింపుగా విసిరింది. అమెరికా వెళ్ళాలంటే వీసా ఎంత కీలకమో, అమ్మాయితో మాటలు కలపాలంటే ఈ నవ్వు అంతే అవసరం. అందుకే, వెంటనే తన పేరు అడిగి, ఎక్కడి నుండి వస్తుంది అని ఆరా తీస్తూ, తన నుండి వెలువడే సువాసనను ఆస్వాదిస్తూ, ఉవెత్తున్న ఎగిసి పడుతున్న ఉద్వేగాలని అణిచి వేస్తూ, తన వైపు చూస్తూ తను చెప్పేది వింటునట్టుగా నటిస్తున్నాను.  అయినా అసలు నేను  ఎందుకు నటించాలి? తన నవ్వు చాలా బాగుందనీ, తను చాల అందంగా ఉందనీ, తనను పదే పదే అల చూస్తూ ఉండిపోవాలి అనిపిస్తుంది అని చెప్తే తప్పేంటి? అసలు సౌందర్యానికి ముగ్ధులు కానిది ఎవరు ఈ లోకంలో? నాలో కల్గిన భావలికి, ఆనందానికి  తన సౌందర్యం ఆధారం కదా? మరి అలంటి ఆధారాన్ని ఆరాదించక అణచి వేసి అవమానించడం ఎంత వరకు సబబు?  అందుకే నిస్వార్థమైన నా మనుసులోని భావాలని  నిజయతిగా మాటల రూపంలో  తనకు చెప్పాను.  "థాంక్స్" అని నవ్వుతు చెప్పింది. సిగ్గుతో తన మొహం కాస్త ఎర్రగా మారింది.  మా ఇద్దరి మధ్యలో నల్లని పరదలా ఉన్న తన కురులని తల పైకి అనుకోని నా వైపు అమాయకంగా చూసి నా పేరేంటి అని అడిగింది.

నేను పేరు చెప్పి నాకు మొదటి రోజు జరిగిన అనుభవాన్ని తనకు చెప్పను. తను నవ్వుతుంది అనుకుంటే అర్థం కాని ప్రశ్నార్థక మొహం పెట్టింది.  ఇదేదో మరో ప్రళయానికి దారి తీసేలా ఉందని  నాకు సందేహం కలిగింది. అందుకే ఎందుకైనా మంచిదని ఇంతకి తన  ఆఫీసు బిల్డింగ్ పేరేంటి అని అడిగాను, తను "Indus valley" అని చెప్పింది. ఈ క్యాబ్  "ఒజోమెన్" కి  వెళ్ళడం లేదా అని అడిగాను. బదులగా తను ...  వాట్?? "ఒజోమెన్" ఏంటి అసలు, "Goldman Sachs"కి వెళుతుంది అని నా సందేహం కాస్త వాస్తవం చేసింది.

ఈ సారి నేను ఎక్కినా క్యాబ్ మొదటి రోజులా కనీసం మా కంపెనీది కూడా కాదు, వేరే కంపెనీది! నా తల ఎక్కడ పెట్టుకోవాలో అర్థం కాక, తన కళ్లలోనికి చూడలేక డ్రైవర్ తో క్యాబ్ ఆపమని చెప్పి దిగేసి చక చకా మా ఇంటి వైపు నడవడం మొదలెట్టాను. ఇంతలో మా కింద పోర్షన్ లో మాతో పాటు అద్దెకు ఉంటున్న సారాంశ్ కాస్తా ఆయాసంగా ఎదురుగా  పరుగెత్తుతున్నాడు.

అవమాన భారంతో, ఆశలు కాస్త అడి ఆశలు అయ్యాయన్న బాధతో ఉన్న నాలో వాడి పరుగు ఎందుకో కుతుహలాన్ని నింపింది. పరుగిని ఆపి వాడి ఆయాసానికి అసలు కారణం ఏంటి అని అడిగాను. వాడు చాలా చికాకుగా "ఎవడో హంది (అంటే కనడంలో పంది ), నేను వెళ్ళాల్సిన క్యాబ్ ఎక్కేసాడట. క్యాబ్ డ్రైవర్ ఫోన్ చేసి లేట్ అవుతుంది అని త్వరగా రమ్మన్నాడు. అందుకే ఈ పరుగు" అని దిగులుగా నాతో చెప్పాడు.